Сярод пацыентаў бальніцы ўсе жыхары нашага раёна. На сённяшні дзень з 20 чалавек толькі 6 могуць самі хадзіць і сябе абслугоўваць, яшчэ некалькі могуць перасоўвацца ў інвалідных калясках. Цяжка нават уявіць сабе, колькі намаганняў і сіл патрэбна медперсаналу па доглядзе за такімі хворымі. Абавязкі гэтыя ў асноўным кладуцца на плечы санітарак. Праўда, па словах галоўнага ўрача бальніцы Ларысы Лукян, жанчыны даглядаюць пацыентаў як блізкіх людзей, бо многія тут ляжаць не год і не два.
Сама Ларыса Ільінічна прыняла гэту пасаду ў 2008 годзе. Па яе прызнанні, на першым часе вельмі цяжка ўспрымала лёс кожнага пацыента, а пазней зразумела, што так прымаць усё блізка да сэрца не варта. Многія з хворых самі сабе знайшлі хваробу. Напрыклад, ёсць тут некалькі чалавек, што ў п’яным стане ў суровыя зімы абмарозілі ногі, іх давялося ампуціраваць.
А ўвогуле нямала пацыентаў з вельмі розным, але падобным лёсам.
Самаму маладому пацыенту 33 гады, ён інвалід І групы. Паехаў на заробкі ў Расію, там займеў жонку і дваіх дзяцей. Аднойчы трапіў у аварыю, дзе моцна траўміраваў пазваночнік. Хворы мужчына стаў не патрэбны сям’і. Яго адправілі на радзіму. Некаторы час жыў у адной хаце на хутары з братам. Але той больш цягнуўся да чаркі, чым даглядаў інваліда. Толькі дзякуючы пільнасці і неабыякавасці да чужога лёсу работнікаў сацслужбы, даведаліся пра гэты жудасны выпадак і змясцілі хворага ў бальніцу.
Для адной з жанчын ужо больш за тры гады бальніца з’яўляецца родным домам. Цяпер ёй за 80. Усё жыццё працавала даяркай на ферме, там і падарвала здароўе. Сын п’янствуе, нярэдка і здзекваўся над маці. Вось і трапіла жанчына ў Друю. Праўда, бачна, што яна не трымае на сына зла, бо амаль кожны дзень просіць санітарак патэлефанаваць яму ці напісаць пісьмо, і кожны дзень чакае яго. Сын жа да маці і вачэй не кажа.
Дзевяностагадовы стары поўнасцю сляпы. Але ў гэтага дзядка дастаткова светлы розум, да таго ж ён поўнасцю сам сябе абслугоўвае, апранаецца, ходзіць у туалет. Увесь персанал ён пазнае па голасе, а галоўнага ўрача нават па паходцы. Калі мы з Ларысай Ільінічнай пацікавіліся яго ўзростам, ён нават з нейкай крыўдай адказаў: “Усяго дзевяноста. А мая маці памерла ў 117. Таму мне яшчэ жыць і жыць”.
Ляжыць у бальніцы прыкаваная да ложка і былая санітарка. Пасля інсульту не змагла жыць адна, а сын у Латвіі. Не мае ніякай магчымасці забраць маці да сябе. Але калі прыязджае, па ўсяму бачна, што любіць і шануе яе.
І такія гісторыі можна расказваць амаль пра кожнага з пацыентаў. Амаль ва ўсіх іх ёсць дзеці, але па тых ці іншых абставінах яны не могуць даглядаць хворых бацькоў.
Не буду шмат разважаць на тэму маралі. Скажу толькі адно: у кожнага з дзяцей гэтых людзей ёсць ці будуць свае дзеці. І дзе гарантыя, што яны не паступяць некалі з імі падобным чынам.
Зазначу, што ў бальніцы створаны добрыя ўмовы для пацыентаў – светлыя, прасторныя палаты, чатырохразовае харчаванне, добрае лячэнне, належны догляд. Але ж нездарма кажуць, што дома ўстаць на ногі і родныя сцены дапамагаюць.
Зінаіда Палулех.
Фота аўтара.
По традиции ежегодно накануне 9 мая в соответствии с указом Президента Беларуси Александра Лукашенко выплачивается…
Может ли хрупкая женщина успешно возглавлять секретную службу и наравне с офицерами-мужчинами достойно, говоря уставным…
На неудовлетворительное состояние отдельных улиц микрорайона Муражи города Браслава местные жители обратили внимание еще в…
По всей Беларуси тезисы Всебелорусского народного собрания продолжают оставаться главной темой для обсуждения. Его делегаты…
В эти дни у Евгения Набеева, режиссера народного театра и театра миниатюр «Покер» Браславского РЦК,…
На прошлой неделе в Браславе прошел День призывника. В его рамках повестки получили 20 юношей,…