Вечарэла. На беразе возера Недрава на ўскрайку вёскі Вусце мужчыны рыхтавалі вялізнае вогнішча, дзяўчаты пад песні плялі вянкі… Ішла падрыхтоўка да самага таямнічага свята беларускага народнага календара — Купалля.
— Вітаю, — кажа мне гаспадар аграсядзібы «У Барысавіча» Юрый Жэрко, па ініцыятыве якога ладзілася свята. — Далучайцеся да дзяўчат і пляціце сабе вянок.
Трэба адзначыць, што Юрый — чалавек, поўны творчых ідэй. Яго праекты заўсёды выклікаюць цікавасць і становяцца вядомымі. Дастаткова ўзгадаць нядаўні вернісаж «Браславские зори». Цяпер — «Купалле ў Вусці». Па яго запрашэнні на святкаванне прыехалі людзі з розных гарадоў Беларусі і замежжа, каб бліжэй пазнаёміцца з мясцовымі традыцыямі.
Заўважаю, што вакол вялізнага каўша з кветкамі і галінкамі дуба — ажыятаж. Усе жадаюць сплесці сабе купальскі вянок, які з’яўляецца абавязковым атрыбутам свята. Робяць яго дзяўчаты з задавальненнем, час ад часу прымяраюць і фатаграфуюцца. Паралельна з гэтым мясцовыя жанчыны рыхтуюць святочныя сталы са стравамі і напіткамі, прыгатаванымі па адмысловых вусцянскіх рэцэптах…
Тым часам музыка становіцца цішэйшай і на імправізаванай сцэнічнай пляцоўцы з’яўляюцца Купалінка, Янка і вядзьмаркі: распачынаецца тэатральнае дзейства, якое паступова зацягвае ў сваё кола і дарослых, і дзяцей. Усе прысутныя ахвотна гуляюць у гульні, спяваюць, танцуюць, варожаць і з нецярпеннем чакаюць самага галоўнага — купальскага вогнішча.
І вось яно, узвіўшыся чырвоным слупам у неба, з’яднала ўсіх у адзін вялікі святочны карагод. А як толькі агонь прыціх, знайшліся ахвотнікі і паскакаць праз яго. Пакуль мужчыны спаборнічалі ў тым, хто вышэй скокне праз вогнішча, прыгажуні ў купальскіх вянках накіраваліся да працякаючай непадалёку Друйкі: надышоў час апускаць вянкі ў ваду… Розныя, маленькія і вялікія, упрыгожаныя свечкамі, паплылі яны па хвалях ракі, каб споўніць запаветныя жаданні.
Але Купалле на гэтым не скончылася. Госці і ўдзельнікі свята, якое атрымалася сямейным і сяброўскім, яшчэ доўга танцавалі, спявалі, ігралі на гітары, жартавалі, ласаваліся смачнай духмянай юшкай, спрабавалі стравы, прыгатаваныя мясцовымі гаспадынямі.
І пакуль не згас апошні агеньчык у вогнішчы, да той пары гучалі галасы на беразе возера. ■
Алена НАБЕЕВА.
Фота аўтара.
