Каханне — пачуццё таямнічае, падобнае на цуд. І часам хапае адзінага погляду, каб дзяўчына і юнак прыглянуліся адзін аднаму. Так 37 гадоў таму назад здарылася ў Леаніда і Зоі Сельскіх.
Малады педагог Зоя пасля заканчэння Віцебскага педінстытута па размеркаванні працавала ў былой Опліскай школе. Туды на святкаванне Дня настаўніка са сваім сябрам прыехаў з Ахрэмаўцаў і Леанід.
— У сваю Зою, — успамінае першую сустрэчу мужчына, — закахаўся адразу, як толькі ўбачыў. Аднак у дзяўчыны ўжо быў кавалер з роднага Глыбокага, з якім яна сустракалася пяць гадоў. У гэты любоўны трохкутнік умяшалася залатавалосая Афрадыта. І ўжо праз месяц Зоя і Леанід згулялі вяселле. Безумоўна, была хваля здзіўлення і непаразумення ад сваякоў з абодвух бакоў. Аднак шчаслівыя маладыя ўпэўнена ступілі ў сваю сямейную будучыню.
Муж з жонкай пераехалі ў Ахрэмаўцы. Зоя перавялася ў мясцовую школу, а Леанід уладкаваўся ў райаграсэрвіс. Жыллё атрымалі ў будынку былой пачатковай школы. У вызначаны тэрмін нарадзіўся першанец. Шчаслівая маці акунулася ў хатнія клопаты, гаспадар працаваў і ўладкоўваў дом. Праз чатыры гады на свет з’явіўся яшчэ адзін сын.
Памкненні мужчыны да павелічэння дабрабыту сям’і падштурхнулі перайсці на мясцовы торфазавод. У хуткім часе Сельскім ад прадпрыемства выдзелілі кватэру. Свой уласны куток яны зрабілі невялікім астраўком радасці і ўтульнасці, дзе можна было адпачыць пасля цяжкай працы, пачуць цёплыя словы, атрымаць слушную параду.
Зоя Канстанцінаўна шчыравала на педагагічнай ніве. Творчая і таленавітая, яна зацікаўлена прывівала вучням інтарэс да рускай і беларускай мовы і літаратуры. Кожны дзень апантаны педагог, як той рэжысёр, стварала на ўроках невялікія спектаклі. Таму не дзіўна, што яе былыя вучні і праз шмат гадоў з удзячнасцю ўзгадваюць гэтыя заняткі.
Адказная і складаная пасада Леаніда Аляксеевіча — начальнік участка здабычы торфу — таксама патрабавала шчыльнага графіка працы, асабліва ўлетку, умення знайсці падыход да кожнага рабочага і памкнення выканаць даведзены план.
Пры гэтым сям’я трымала хатнюю гаспадарку, апрацоўвала агароды. Здавалася, на сямейныя каштоўнасці ніякіх сіл не застаецца. Тым не менш у доме смачна пахла пірагамі і гучаў смех, гаспадары знаходзілі час для экскурсій у розныя гарады і адпачынку на моры.
У такой атмасферы добразычлівасці і шчырасці сыны выраслі працавітымі і сумленнымі. Абодва маюць вышэйшую адукацыю. Старэйшы з сям’ёй жыве ў Віцебску, малодшы пакуль побач з бацькамі.
Ужо пяць гадоў Зоя Канстанцінаўна на заслужаным адпачынку. Цяпер яе любімым заняткам стала фатаграфія. Творчая натура жанчыны прыкмячае прыгожыя карціны прыроды, якія тут жа застаюцца на здымку. Заўзятая грыбніца, яна з задавальненнем збірае дары лесу. Летам завіхаецца на агародах.
Нядаўна і Леанід Аляксеевіч атрымаў статус пенсіянера. І цяпер муж і жонка складаюць агульныя планы вольнага часу.
Безумоўна, на шляху сумеснага жыцця сям’і Сельскіх трапляліся і цяжкасці. Але пяшчота і цеплыня ў іх вачах сведчаць, што іскрынку кахання першай сустрэчы яны пранеслі праз усе гэтыя гады. ■
Алена ПЯТУШКА. Фота аўтара.
По традиции ежегодно накануне 9 мая в соответствии с указом Президента Беларуси Александра Лукашенко выплачивается…
Может ли хрупкая женщина успешно возглавлять секретную службу и наравне с офицерами-мужчинами достойно, говоря уставным…
На неудовлетворительное состояние отдельных улиц микрорайона Муражи города Браслава местные жители обратили внимание еще в…
По всей Беларуси тезисы Всебелорусского народного собрания продолжают оставаться главной темой для обсуждения. Его делегаты…
В эти дни у Евгения Набеева, режиссера народного театра и театра миниатюр «Покер» Браславского РЦК,…
На прошлой неделе в Браславе прошел День призывника. В его рамках повестки получили 20 юношей,…