— Вы, журналісты, у сваіх публікацыях пра нас, механізатараў, звычайна любіце расказваць так: маўляў, бацька працаваў на трактары, з маленства браў на работу сына, якому проста па-дзіцячы захапляльна было кіраваць агрэгатам, — і выбар далейшага жыццёвага шляху быў вызначаны, — так пачаў нашу размову напярэдадні свята працаўнікоў сельскай гаспадаркі лепшы вадзіцель ААТ “Мяжаны” Руслан Бялоў.
— Тое было. З задавальненнем, пачынаючы недзе з чацвёртага класа, пад наглядам бацькі цягаў рычагі кіравання ДТ-54, круціў “баранку” МТЗ і ‘‘газона’’. Падабалася. І яшчэ як. І нават калі вучыўся ў Відзах, хацелася пабольш “катацца” на аўтамабілях і трактарах, чым спасцігаць асновы іх тэхнічнага ўстройства. Але калі вярнуўся ў родную гаспадарку, зразумеў, што ўмець руляваць трактарам — заслуга невялікая, больш важна ўмець рамантаваць яго і прычапныя агрэгаты. Пачаў вучыцца гэтаму на практыцы. Аднойчы, працуючы на полі, а было гэта ў час веснавой сяўбы, мы засявалі ўчастак ля возера, дзе зелянелі дрэвы і зацвітала чаромха, глянуў вакол і быццам пановаму ўбачыў сваю малую радзіму: вось яна, мая спадчына, тая, дзе вякамі працавалі мае продкі і якую пакінулі мне. Дык куды ж ад яе падацца? Каму, як не мне, маім падрастаючым сынам, сябрам, усім аднавяскоўцам не дапусціць згасання таго, што стагоддзямі песцілі нашы дзяды і прадзеды?
Прызнацца, такога маналога ад Руслана не чакаў. Але ж колькі праўды. Сапраўды, у жыцці кожнага чалавека недзе заўсёды чакае момант, пасля якога ён вызначаецца: хто я, куды ісці, як далей жыць.
Руслан Бялоў пасля заканчэння Відзаўскага вучылішча прыйшоў працаваць трактарыстам у свае родныя Мяжаны, хутка асвоіў работу з усімі прычапнымі агрэгатамі. А пяць гадоў назад не сцярпеў таго, што набыты гаспадаркай МАЗ прастойвае з-за нядбайнай яго эксплуатацыі вадзіцелем, і ўзяўся адрамантаваць машыну. Рухавік, каробку перадач, якія звычайна адпраўляюць на рамонт у Віцебск за вялікія грошы, давёў да ладу сваімі рукамі.
З таго часу адрамантаваны аўтамабіль яму спраўна служыць.
Сёлета ж перад пачаткам нарыхтоўкі кармоў кіраўнік сельгаспрадпрыемства Вольга Балочка прапанавала папрацаваць на КВК-800. А каб МАЗ не прастойваў, папрасіла перадаць прыкамандзіраванаму ў гаспадарку на час сенакосу з Браслаўскага сырзавода Мікалаю Покладу. Так і зрабілі. Зразумела, я не мог не запытаць, ці не шкада было перадаваць аўтамабіль у чужыя рукі, бо, як правіла, вадзіцелі і механізатары не любяць гэтага.
— А ён не чужы, — адказаў Руслан. — Мы разам вучыліся, сябруем, раней разам працавалі ў гаспадарцы. Таму не сумняваўся, што Мікалай будзе адносіцца да аўтамабіля як да ўласнага. Так яно і аказалася.
Сам жа Руслан Бялоў увесь сезон корманарыхтоўкі выдатна папрацаваў на КВК і ў тым, што сёлета “Мяжаны” нарыхтавалі ўдосталь травяністых кармоў, немалая заслуга і яго — чалавека, які любіць свой край і зямлю, на якой нарадзіўся.
■ Аляксандр АЗЕВІЧ. Фота аўтара.
