Яе бацька закончыў тэхнікум харчовай прамысловасці, адслужыў у войску і ваяваў на савецка-фінскай вайне. А падчас Вялікай Айчыннай працаваў у тыле: адказваў за адзін з найважнейшых напрамкаў — быў упаўнаважаны пячы хлеб для фронту. Яго часта накіроўвалі ў розныя гарады СССР, таму жыццё сям’і будавалася з улікам бацькавай работы.
Першая дачка нарадзілася ў 1943 годзе, у маі 45-га ў Бабруйску з’явілася на свет і наша гераіня.
— Пасля вайны мы не жылі багата, але і ніколі не галадалі. Памятаю, што бацьку давалі паёк, а ў яго ўваходзіла 1,5 кг сялёдкі, якую маці мяняла на іншыя прадукты ці рэчы. Асноўнай нашай ежай былі кашы, бульба, хлеб, час ад часу мама пякла катлеты і пячэнне. Бацька часта ездзіў у камандзіроўкі ў Маскву і адтуль заўсёды прывозіў нам з сястрой гасцінцы: вафлі ці цукеркі.Мэблі ў кватэры было мінімум: шафа, стол і некалькі крэслаў. На адным ложку спалі бацькі, у маленькім дзіцячым — сястра, а для мяне кожны вечар каля печы састаўлялі два крэслы. Але не памятаю, каб мне не спалося.
Калі Людміле споўнілася сем гадоў, сям’я ўслед за бацькам пераехала жыць у горад Полацк. Там маленькая Люда пайшла ў першы класс. У той час, успамінае яна, упершыню наведала кінатэатр. Фільм, які паглядзела тады («Аповесць пра сапраўднага чалавека»), вельмі спадабаўся дзяўчынцы і пакінуў яркія ўражанні ад сінематографа ў цэлым. Яшчэ адной запамінальнай падзеяй у жыцці гарадской жыхаркі было наведванне грамадскай лазні. Але, па яе словах, дзеці вельмі не любілі хадзіць туды, бо, каб трапіць у памывачную, прыходзілася чакаць у чарзе па 5–8 гадзін.
Праз год зноў прыйшлося змяніць месца свайго жыхарства. На гэты раз сям’я Людмілы перабралася ў Вілейку. Там дзяўчынку прынялі ў піянеры і абралі старшынёй савета атрада. Яна ганарылася такім даверам. Успамінае, што вучылася добра: выручала прыродная памяць. Настаўніцу вельмі паважала і нават прыраўноўвала да Бога. Ёй здавалася, што гэта не такі чалавек, як іншыя, а незвычайны. У школу хадзілі ў форме, насілі піянерскія гальштукі. Пасля вучобы гулялі на дварэ ў хаванкі, даганялкі, вайну.
Менавіта ў гэты перыяд у дзяўчынкі з’явілася шмат сяброў і яна вельмі палюбіла Вілейку, але сям’ю чакаў новы пераезд…
— Са зменай гарадоў, мянялася і наша жыццё, яго якасць. У чацвёрты клас я пайшла ўжо ў Казахстане, куды бацьку адправілі на пасаду дырэктара элеватара. Сям’я пасялілася ў вёсцы. Маці не працавала, а завяла хатнюю гаспадарку, агарод. Нас з сястрой прывучала да працы на зямлі. З гэтага перыяду жыцця добра запомніліся новыя незвычайныя стравы і вялікая колькасць ягад: вішняў, сліў. Больш нідзе я не ела такіх салодкіх кавуноў. Дарэчы, з Казахстана засталася прывычка есць кавуны з белым хлебам і маслам, і цяпер — толькі так.
Наогул цікава, што ў мяне не засталося ў памяці дрэнных момантаў з дзяцінства, іншага жыцця не бачылі, таму думалі, што так і трэба. Толькі калі стала дарослай, зразумела, якія цяжкасці былі ў той час у бацькоў. А сваё дзяцінства лічу шчаслівым і бестурботным.
У хуткім часе сям’я Людмілы зноў пераехала, прычым ужо назаўсёды. Іх месцам жыхарства стаў Браслаў. Тут наша гераіня скончыла школу, знайшла сваё каханне, нарадзіла двух любімых сыноў, дачакалася ўнучак. І гэты горад стаў ёй найбольш родным і блізкім па духу. «Сёння я маю моцную сям’ю, шмат сяброў, якімі ганаруся, займаюся рукадзеллем, вельмі люблю жыццё і радуюся кожнаму новаму дню, добрым сустрэчам і падзеям,» — кажа суразмоўніца. ■
По традиции ежегодно накануне 9 мая в соответствии с указом Президента Беларуси Александра Лукашенко выплачивается…
Может ли хрупкая женщина успешно возглавлять секретную службу и наравне с офицерами-мужчинами достойно, говоря уставным…
На неудовлетворительное состояние отдельных улиц микрорайона Муражи города Браслава местные жители обратили внимание еще в…
По всей Беларуси тезисы Всебелорусского народного собрания продолжают оставаться главной темой для обсуждения. Его делегаты…
В эти дни у Евгения Набеева, режиссера народного театра и театра миниатюр «Покер» Браславского РЦК,…
На прошлой неделе в Браславе прошел День призывника. В его рамках повестки получили 20 юношей,…