Сацыяльны работнік — гэта чалавек з добрай душой і сэрцам, які здольны спачуваць і суперажываць. Больш за 15 гадоў таму назад гэтую нялёгкую, але высакародную справу выбрала і Лілія Раманоўская, пад апекай якой цяпер знаходзяцца пяць адзінокіх састарэлых у агр. Ахрэмаўцы.
— Калі ўладкавалася на гэтую працу, — кажа Лілія, — думала, і месяц не вытрымаю. Але хутка прызвычаілася і ўжо не ўяўляю сябе на іншым месцы.
Сама жанчына жыве ў в. Разэта, таму ёй кожны дзень даводзіцца праехаць на веласіпедзе або прайсці пешшу нямала кіламетраў. Тым не менш, летняй спёкай, праліўным дожджом ці зімовымі маразамі спяшаецца яна да сваіх бабуль і дзядуляў, каб дапамагчы ім фізічна і маральна. А пажылыя людзі чакаюць сваю Лілію з нецярпеннем, бо ведаюць, што тая абавязкова прыйдзе і вырашыць многія праблемы.
Службовых абавязкаў у сацработніка вельмі многа. Набыць неабходныя прадукты і лекі, аплаціць камунальныя паслугі, пастаяўшы пры гэтым у чэргах, навесці парадак у хаце, у халодны сезон працепліць не адну печ, нанесці вады. Але ж самае галоўнае — акружыць састарэлых увагай і клопатам, аднаго падбадзёрыць, іншага выслухаць і суцешыць. Не забывае Л. Раманоўская нагадаць сваім падапечным і пра небяспеку, якая часам іх падсцерагае.
Зразумела, іншым разам бывае нялёгка пераканаць сталых людзей, бо яны нярэдка капрызнічаюць, нібы дзеці. Таму без цярпення і такту ў гэтай справе не абысціся. Вось і Лілія Раманоўская да сваіх падапечных заўсёды прыходзіць з добрым настроем, пакідаючы ўласныя праблемы ў хаце. Галоўнае, упэўнена жанчына, прымаць чалавека такім, які ён ёсць.
Несумненна, у сацыяльнай службе выпадковых работнікаў няма. Тут працуюць добрыя і спагадлівыя людзі, якія з вялікім жаданнем імкнуцца дапамагчы і прынесці максімальную карысць тым, хто ў гэтым мае патрэбу.
■ Алена ПЯТУШКА.
Фота аўтара.
