Калі бачыш калону матацыклістаў у скураных куртках, міжвольна складваецца ўражанне, што байкеры, гэтыя вечныя вандроўнікі бязмежных прастораў, жывуць жаданнем адчування поўнай свабоды і паўнаты жыцця. Нейкая незразумелая сіла злучае чалавека з матацыклам, дае адчуць моц хуткасці і супраціўлення, напаўняе яго клеткі адрэналінам, ад якога закіпае кроў. Ён імчыцца насустрач ветру, з асалодай раствараецца ў гэтым акіяне моцнай стыхіі і бязмежнай прасторы, напаўняючы сваё сэрца радасцю і эйфарыяй. Байкерскі рух існуе больш за паўстагоддзе. Яго заснавальнікамі былі амерыканскія лётчыкі, якія вярнуліся з Другой сусветнай вайны і замянілі нябесных металічных птушак на матацыклы.
У васьмідзесятыя гады стыхійныя байкерскія брацтвы пачалі ўзнікаць і на прасторы Савецкага Саюза. У Беларусі байкерскі рух таксама пачаў развівацца ў 80-ыя гады і сёння працвітае. Аднак разам з ім жывуць і асноўныя стэрэатыпы, звязаныя з байкерамі. Развеяць даўнія ўяўленні і крыху прыпадняць заслону таямнічасці, якая ахутвае жыццё аматараў мотаруху, дапамог віцэ-прэзідэнт “ROAD DOGS МС” Ілья Забалотнікаў.
Віцебскае абласное грамадскае аб’яднанне мотаклуба існуе ўжо больш за 10 гадоў. А зусім нядаўна і ў нашым горадзе з’явіўся ягог філіял , які стварылі браслаўскія аматары “жалезных коней”. У яго адрамантаваным “клубным доме” і адбылася наша размова.
Хто лічыць, што стаць членам мотаклуба лёгка, а байкеры — бесшабашныя людзі, якія злоўжываюць спіртным, сварацца, парушаюць правілы і рызыкуюць сваім жыццём, вельмі памыляюцца.
— Мотаклуб — гэта ў першую чаргу строгая дысцыпліна, — кажа мой гід у свет хуткасці і двухколых “жалезных коней”. — І калі адзін зробіць што-небудзь непрыстойнае, то адказнасць ляжа на ўсіх “братоў”. Таму выпадковым у нас не месца.
Каб стаць паўнавартасным членам клуба, спачатку трэба прайсці выпрабавальны тэрмін, які цягнецца год, а то і больш. Падчас паездак, сустрэч і злётаў кандыдат павінен паказць, наколькі ён сапраўдны таварыш, надзейны і прыстойны, адказны і годны. І, як адзначыў
І. Забалотнікаў, першая вандроўка на вялікую адлегласць і з’яўляецца добрай праверкай для навічкоў. Толькі той, хто прайшоў выпрабаванне, можа атрымаць камізэльку з эмблемай і назвай клуба, але яшчэ з няпоўнай нашыўкай. З цягам часу можна падняцца вышэй па “кар’ернай” лесвіцы таварыства. Для гэтага трэба праявіць свае арганізатарскія здольнасці і чалавечыя якасці.
Падчас паездкі ў Друйскі дзіцячы дом давялося пагутарыць з многімі “каралямі дарог”, і амаль усе параўноўвалі ўзаемаадносіны паміж членамі клуба з армейскімі, што, безумоўна, сведчыць пра дысцыпліну ў іх радах. Таму адны не вытрымліваюць і самі пакідаюць брацтва, а іншых нават і не прымаюць.
Дарэчы, не могуць стаць членамі клуба наркаманы, людзі з нетрадыцыйнай арыентацыяй і жанчыны. Наогул, у кожным клубе свае правілы, таму гэты спіс не канчатковы.
Безумоўна, можна ўбачыць на дарогах і ліхачоў, якія ганяюць на вар’яцкай хуткасці і ўдзень, і ўначы ды ўяўляюць сябе “крутымі”. Але яны, падкрэсліў І. Забалотнікаў, да мотаклубаў ніякага дачынення не маюць, бо сапраўдныя байкеры — адказныя, сур’ёзныя і арганізаваныя.
Што датычыцца сацыяльнага партрэта членаў клуба, то гэта людзі, якія трывала стаяць на нагах, большасць з іх маюць сям’ю. Тут можна сустрэць прадстаўнікоў самых розных прафесій: індывідуальных прадпрымальнікаў, выратавальнікаў, банкіраў, эканамістаў, спартсменаў…
Але ўсіх аб’ядноўвае любоў да матацыклаў, руху, хуткасці і свабоды. У іх свая філасофія, падмуркам якой з’яўляюцца мужнасць і братэрства. Калі аднаму спатрэбіцца парада ці дапамога, астатнія абавязкова падтрымаюць, бо ўсе яны, адзначыў І. Забалотнікаў, браты па духу.
Што датычыцца адзення, то да яго выбару матыцыклісты падыходзяць вельмі сур’ёзна і патрабавальна. Гэта, у прыватнасці, скураныя ці джынсавыя штаны, куртка-“касуха” і камізэлька з эмблемай клуба, стылізаваны зручны абутак, добры шлем. У дальніх паездках пажадана мець пры сабе вопратку ад дажджу і спёкі.
І, несумненна, матацыкл. Напаліраваны да бляску “жалезны конь”, у які ўкладваецца столькі сілы, працы і любові, становіцца практычна жывым верным сябрам.
Але не варта думаць, што жыццё членаў клуба складваецца толькі з адных паездак, тусовак і пераборкі сваёй тэхнікі.
— Часта збіраемся сваімі сем’ямі, — расказвае Ілья Аляксандравіч, — адзначаем святы, дні нараджэння, падчас якіх праводзім спаборніцтвы, конкурсы. Многія жанчыны разам з мужамі выпраўляюцца ў дальнюю дарогу.
А яшчэ члены клуба “Road Dog’s” — частыя госці ў дзіцячых дамах, інтэрнатах для інвалідаў. Яны прывозяць падарункі, саладосці, але дзяцям больш цікава пракаціцца на прыгожай магутнай двухколай тэхніцы.
Алена Пятушка.
Главой государства подписан Закон Республики Беларусь от 22 апреля 2024 г. No 365-З «Об изменении…
Сегодня нет такой сферы общественной жизни или производственной отрасли, которые могли бы обойтись без услуг…
Очередным хедлайнером, заявленным организаторами на фестиваль Viva Braslav-2024, стала Клава Кока. Российская певица, автор песен, видеоблогер и телеведущая.…
На Viva Braslav-2024 выступит российская певица МакSим, сообщают организаторы. Музыкальный продюсер, автор-исполнитель и единственная певица,…
Владимир Преткель пользуется уважением и авторитетом в коллективе национального парка «Браславские озера». В лесном хозяйстве…
Пятого мая в 11.35 в Браславский РОЧС поступило сообщение о пожаре гаража в г.п. Видзы.…