Надзея родам з Карасіна, вырасла ў шматдзетнай сям’і. Пасля заканчэння Віцебскага каледжа вярнулася ў Браслаў. Але па сваёй спецыяльнасці працаваць давялося нядоўга, і дзяўчына ўладкавалася майстрам у ВТЦ «г. Браслаў». Тут Надзея спаткалася з прывабным хлопцам Сяргеем, які працаваў апрацоўшчыкам рыбы і морапрадуктаў. Паміж маладымі людзьмі ўспыхнула іскра сімпатыі, якая ў хуткім часе перарасла ў полымя кахання. Каб зберагчы вогнішча сваіх пачуццяў, Сяргей і Надзея стварылі сямейны ачаг.
Спачатку на свет з’явіўся першынец Дзмітрый. І другую цяжарнасць абодва бацькі ўспрынялі радасна, бо вельмі хацелася яшчэ і дачушку. А вось ад паведамлення, што народзіцца двойня маладая жанчына адчула шок. На класічнае пытанне, што рабіць, адказу не знаходзіла. Памалу-паціху прывучала сябе да думкі, што ў такую сітуацыю трапляла не адна яна, што гэта звычайныя жыццёвыя абставіны, да якіх трэба прызвычаіцца, што трэба берагчы сілы, каб з годнасцю вытрымаць выпрабаванне двойняй.
Адно толькі засмучала сям’ю Шпаковічаў — адсутнасць свайго прасторнага жылля. Са сваёй праблемай яны звярнуліся да дырэктара ПМК-42 Аляксандра Рубаніка, дзе на той час працаваў Сяргей. Кіраўнік прадпрыемства зрабіў усё магчымае, каб прадаставіць будучай шматдзетнай сям’і зручную двухпакаёвую кватэру з усімі зручнасцямі ў ведамасным інтэрнаце. За што Шпаковічы шчыра яму ўдзячны.
Цяжарнасць праходзіла спакойна, аднак браслаўскія ўрачы для бяспекі родаў накіравалі Надзею ў Віцебскі радзільны дом. Малышы вельмі спяшаліся ўбачыць свет, таму нарадзіліся раней прызначанага часу. Калі хлопчыкі дасягнулі патрэбнай вагі і акрэплі, іх разам з маці прывезлі дадому. Наконт выбару імён доўгіх спрэчак не было — аднагалосна вырашылі назваць Уладзіславам і Аляксеем.
Безумоўна, у першыя дні ахоплівалі страх і роспач. «Калі хто з іх закрэкча – я плакала, бо не ведала што рабіць. Плакала, адчуваючы сваю бездапаможнасць, нейкі час знаходзілася ў дэпрэсіі», — успамінае шматдзетная маці.
На дапамогу прыйшлі бацькі і родныя Надзеі, якія кожны дзень разам з ёй завіхаюцца каля хлопчыкаў, ахутваюць іх увагай і любоўю. І страх паволі адступіў.
Бацьку цяжкасці таксама не палохаюць. Каб падтрымліваць матэрыяльна сваю вялікую сям’ю, ён выправіўся ў заробкі. А сучасныя тэхналогіі дазваляюць Сяргею кожны вечар не толькі размаўляць з жонкай і сынам Дзмітрыем, а і бачыць сваіх двайнятак. Калі прыязджае дадому, ён з задавальненнем корміць малых з бутэлечак, купае, пераапранае іх, паспявае ўдзяліць увагу і старэйшаму.
«Што і казаць — не проста ставіць на ногі траіх малых дзяцей, — дзеліцца сваімі думкамі Надзея, — але галоўнае, каб у сям’і было разуменне і згода, каб дзеткі не хварэлі, а астатняе — справа нажыўная».
Зараз сям’я Шпаковічаў жыве, дзякуючы падтрымцы дзяржавы, ў надзеі хуткага пераезду ў сваю ўласную кватэру.
На маё пытанне наконт дачушкі шчаслівая маці, якая з гонарам прайшла выпрабаванне двойняй, усміхнулася і адказала: «Пажывём — пабачым».
Алена Пятушка.
Фота аўтара.
По традиции ежегодно накануне 9 мая в соответствии с указом Президента Беларуси Александра Лукашенко выплачивается…
Может ли хрупкая женщина успешно возглавлять секретную службу и наравне с офицерами-мужчинами достойно, говоря уставным…
На неудовлетворительное состояние отдельных улиц микрорайона Муражи города Браслава местные жители обратили внимание еще в…
По всей Беларуси тезисы Всебелорусского народного собрания продолжают оставаться главной темой для обсуждения. Его делегаты…
В эти дни у Евгения Набеева, режиссера народного театра и театра миниатюр «Покер» Браславского РЦК,…
На прошлой неделе в Браславе прошел День призывника. В его рамках повестки получили 20 юношей,…