З Рыгорам Ханяком, механізатарам ААТ «Агравідзы», сустракалася не аднойчы, шмат разоў даводзілася пісаць пра яго, фатаграфаваць, бо перадавік часта трапляе ў раённую зводку лепшых механізатараў на палявых работах. Мужчына заўсёды ветлівы, часта ўсміхаецца і ніколі не скардзіцца на цяжкую працу, начальства ці заробак. Ён заўжды спяшаецца, не любіць траціць час на размовы: перакінемся некалькімі фразамі, зраблю здымак – і ён ужо зноў у кабіне трактара. На гэты ж раз сустрэлася з механізатарам у майстэрні, калі той рамантаваў свайго жалезнага каня, таму часу на размовы ў нас было шмат, я задавала пытанні, а ён круціў гайкі ды расказваў пра сваё жыццё:
– Жыў я заўсёды ў Вайнюнах за 100 метраў ад калгаснай мехмайстэрні, гэта, лічу, і паклала самы вялікі адбітак на мой лёс і выбар прафесіі. Мы з хлопцамі цэлымі днямі круціліся ля механізатараў, тэхніка была для нас нечым нерэальным, нязведаным. Пастаянна прасіліся праехаць, пасядзець за рулём і дапамагалі рамантаваць. Ведаеце, у 10 – 12 гадоў я і мае сябры маглі правесці роўную баразну на полі, не горш за дарослых. Чэсна кажучы, я і не выбіраў прафесію. У школе любіў свавольнічаць, як і многія аднагодкі, а вучыцца не хацеў, нават не думаў пра альтэрнатыву прафесіі трактарыста. А вось калі прыйшоў у Відзаўскае СПТВ, на самай справе палюбіў вучобу. Мне падабалася даведвацца нешта новае пра тэхніку, яе сістэмы, вузлы, агрэгаты, а яшчэ больш – практыка. Па заканчэнні навучальнай установы большасці выпускнікоў выдавалі пасведчанне трактарыста 3 класа, а я атрымаў на клас вышэйшае. Ведаеце, сёння вось так расказваю, аналізую і разумею, што ні пра што не шкадую: рады, што займаюся любімай справай. Безумоўна, мінусы тут ёсць: пачынаючы ад працы з раніцы да цямна ды без выхадных і заканчваючы заўсёды брудным адзеннем і рукамі. Але на гэта я ўвагі не звяртаю, бо прывык.
У арміі таксама прыйшлося ўвесь час круціць баранку: быў вадзіцелем ЗІЛа. Калі вярнуўся ў калгас, спачатку далі трактар, а, можа, праз паўгода даверылі новенькі «Кіравец». Гэтая тэхніка перавярнула маю свядомасць: здавалася, кіруеш асілкам і сябе адчуваеш больш моцным і мужным за рулём такой тэхнікі. Сёлета я зноў перажыў нешта падобнае. На землі ААТ «Агравідзы» Глыбоцкая структура таксама адправіла працаваць новенькі «Кіравец», а з ім аднаго вадзіцеля, але, каб выконваць работу хутчэй, наладзілі дзве змены: мы з ім аралі глебу па чарзе. Не магу перадаць сваіх эмоцый, калі сеў за руль гэтай энерганасычанай машыны. Плюс, як кажуць, у кабіне поўны камплект: кліматкантроль, зручнае крэсла, музыка, чысціня. Я быў вельмі рады, што зноў прыйшлося адчуць тыя ўжо забытыя пачуцці, калі машына пад табой, нібы неаб’езджаны конь, рвецца з месца. Працаваў з задавальненнем. Хоць былі і нюансы: у маім МТЗ-3022 усе пераключацелі ўсталяваны пад правую руку, а ў «Кіраўцы» – пад левую, таму час ад часу лавіў сябе на думцы, што не туды пацягнуўся. Але перакваліфікаваўся хутка.
Рыгор Ханяк у гэтым сельскагаспадарчым годзе, як, дарэчы, і заўсёды, працаваў шмат, актыўна і бездакорна. Вясной рыхтаваў глебу да сяўбы, тады сеяў, а восенню пад сяўбу азімых збожжавых падрыхтаваў аж 1 153 умоўныя эталонныя гектары, таму ў сваё прафесійнае свята атрымае грамату за працоўныя дасягненні. ■
Вольга ПАТАПОВІЧ
