…Гэты голас старэйшыя жыхары Браслаўшчыны, памятаюць і па сённяшні дзень. Больш за 30 гадоў агучвала ў эфіры раённага радыё навіны жыцця рэгіёну Таццяна Рынкевіч. Па цяперашніх мерках, калі нейкі медыйны твар 2 – 3 разы мільгане на экране тэлевізара і пачынае лічыць сябе «зоркай», яе сапраўды можна назваць зоркай. Яе не бачылі, затое чулі рэпартажы з палёў і ферм поўныя надхнённых слоў пра нашых людзей.

У журналістыку Таццяна прыйшла выпадкова. Тэхнік вузла сувязі, якой умянілі абавязкі выпускаць у эфір раённага радыёвяшчанне, раптам кінулася дапамагаць журналістам газеты манціраваць выпускі перадач. І гэта яе захапіла. Хутка тагачасны трэці сакратар райкама КПБ Любоў Янушэўская прапанавала Тане заняць пост дыктара раённага радыёвяшчання.

— Гэта было для мяне марай, — успамінае Таццяна. — Адна справа сабраць на магнітнай плёнцы запісы журналістаў газеты, а тут, раптам, выдаваць у эфір уласныя матэрыялы. Сваю першую перадачу перазапісвала не менш за 5 разоў. Папрасіла знаёмых паслухаць і сказаць чэсна: варта мне гэтым займацца ці не? Можа не ўсе былі справядлівымі, аднак большасць мяне падтрымала. Так і акунулася ў журналістыку.

А пра тое, што Таццяна знайшла сябе менавіта ў гэтай сферы, паспяхова закончыла журфак БДУ, магу сведчыць і па шматгадовай работай побач з ёй. Мы разам асвятлялі ход нарыхтоўкі кармоў, уборку ўраджаю, іншыя сельгасработы. І калі я толькі фатаграфаваў кагосьці з перадавікоў, Таццяна садзілася ў трактар і рабіла інтэрвью непасрэдна ў ходзе работы. Пэўна гэта і ёсць журналісцкая хватка, якой можна толькі жыць.

Аляксандр Азевіч. Фота з архіва Т. Рынкевіч.