Віктару Мацюшаву, токару «Браслаў-камунальніка», 20 мая споўніцца 73 гады. Звыш паўстагоддзя штодня адстаяў ён каля такарнага станка, і сёння чаруе з жалезам, каб вытачыць неабходныя дэталі для машынна-трактарнага парка прадпрыемства, сантэхнічнага абсталявання ў жыллёвым фондзе, для патрэб кацельняў. У вельмі паважаным узросце ў Віктара няпоўны рабочы дзень, але такая акалічнасць яшчэ і цяпер задавальняе кіраўніцтва прадпрыемства, бо ў непрадбачаных сітуацыях ён без лішніх слоў гатовы заняць сваё прывычнае рабочае месца і хоць пасярод ночы.
Прафесію на ўсё жыццё Віктар Мацюшаў атрымаў у наваполацкім вучылішчы, прайшоў тэрміновую вайсковую службу і працаўладкаваўся на прадпрыемства меліярацыйных сістэм. Так склаліся жыццёвыя абставіны, што ў 1996 годзе ён разам са сваім такарным станком пераехаў на новае «месцажыхарства». Цяпер старажылы камунальнага прадпрыемства нават жартуюць наконт таго, што заслужаны адпачынак даўно зарабіў не толькі майстар з залатымі рукамі, але і яго металічны агрэгат, які аказаўся да пары працалюбіваму знатаку сваёй справы.
Гледзячы збоку на дакладныя ды спрытныя рухі сталага токара, міжвольна ўспамінаеш кароткі дыялог з даўнаснага савецкага фільма «Калі дрэвы былі вялікімі» з Юрыем Мікуліным у галоўнай ролі:
– Товарищ! Ты неправильно держишь напильник! Дай покажу тебе как.
– Это у меня манера такая… Помнят руки-то! Помнят!
Да аўтаматызму напрацаваны навык – гэта найвышэйшая ступень прафесіяналізму ў рабочай прафесіі. У Віктара Мацюшава таксама свая манера, дзякуючы якой і ў незавадскіх умовах ён мае шматгадовую рэпутацыю аднаго з лепшых токараў у Браслаўскім раёне. ■
