Даўно сышла ў мінулае Афганская вайна, якая працягвалася 9 гадоў і 51 дзень. Непасрэдны ўдзел у тых ваенных падзеях прымалі і 110 жыхароў Браслаўшчыны, 30 з іх атрымалі дзяржаўныя ўзнагароды: 6 чалавек — ордэн “Чырвонай Зоркі “ (У. Лясовіч — двойчы), 22 — медаль “За адвагу “ і 6 — “За баявые заслугі”. Адзін наш зямляк, Валерый Аляксандровіч, загунуў. Дзевяць удзельнікаў той вайны не дажылі да 50-ці гадоў.
Як напрыканцы 20 стагоддзя, так і сёння, адносіны грамадства да тых падзей на чужой тэрыторыі неадназначныя. А як бачыў вайну 18-цігадовы юнак-салдат? Які след яна пакінула ў яго сэрцы? Ці змяніліся з цягам часу адносіны да яе? З гэтымі пытаннямі звярнуўся да былых “афганцаў”.
З успамінаў Леаніда Мікшты — старшыні РГА “Беларускі саюз ветэранаў вайны ў Афганістане”:
- Перад службай у арміі два гады займаўся ў спартыўнай школе г. Магілёва. І калі ў сакавіку 1981 года атрымаў павестку, быў упэўнены, што мяне накіруюць у спартыўную часць. Але маім спадзяванням не суджана было спраўдзіцца.
Курс маладога байца праходзіў у г. Тэрмез Узбекскай ССР, дзе за месяц атрымаў ваенную спецыяльнасць вадзіцеля БТР і БРДМ. Адкуль майскай ноччу накіравалі ў Афганістан.
Першыя ўражанні: пранізлівая цішыня, а раніцай — выбухі і стрэлы. Вось тады мы, маладыя хлопцы, зразумелі, што трапілі на вайну. Перад намі стаяла баявая задача: суправаджаць вайсковыя калоны. Аднойчы ў раёне г. Баграма наш БТР наскочыў на міну. На шчасце, усе члены экіпажа засталіся ў жывых. За гэта, як камандзіра адзялення, мяне ўзнагародзілі медалём “За баявыя заслугі”. Паўтара месяца лячыўся ў ваенным шпіталі ў Самаркандзе. Пасля выпіскі выдалі дакументы, і да месца службы трэба было дабірацца самому. Добра што незадоўга да гэтага ў шпіталь наведаліся бацькі і пакінулі крыху грошай, дзякуючы ім і даехаў.
Нягледзячы на тое, што зносіны з мясцовымі жыхарамі былі забаронены, салдаты пастаянна выменьвалі розныя рэчы. (Леанід беражна захоўвае афганскі гадзіннік — памяць пра баявую маладосць). Безумоўна, было цяжка і жудасна. Але лічу, калі Радзіма загадала — значыць так трэба!
Пасля звальнення у запас выдалі грошы за 2 гады службы, таму да хаты з Мінска прыехаў на таксі, бо хацелася хутчэй дадому.
Упэўнены — хлопцам служыць у арміі трэба, бо менавіта там юнакі становяцца сапраўднымі мужчынамі.
Алена Пятушка.
