Пісаць пра чалавека, пра які распавёў ўжо не адзін журналіст, не так і просто.Но я ўсё ж не ўтрымалася ад жадання сустрэцца з нашым земляком Міхаілам Барсковичем, якому на знакамітым кінафестывалі «Лістапад» уручылі Гран-пры, і які сыграў галоўную ролю ў расійскім фільме «Паляўнічы».Міхаіл, зараз вы адчуваеце сябе кіназоркай ці ўсё ж звычайным жыхаром Браслаўшчыны?- Вядома ж, я не захварэў на зорную хваробу і па-ранейшаму працягваю працаваць начальнікам аддзела аховы прыродных комплексаў нацпарка, прыходжу кожны дзень на працу і сумленна выконваю свае службовыя абавязкі.Да здымак аб такім павароце ў маім жыцці ведалі толькі блізкія мне людзі, ды і цяпер, думаю, што не вельмі такіх шмат.Магчыма, менавіта ваша прафесія і стала тым асноўным штуршком, што на галоўную ролю ў кінокартіне рэжысёр выбраў не прафесійнага акцёра, а вас?- Рэжысёр Бакур Бакурадзе праводзіў у пачатку нямала спроб з прафесіяналамі. Аднак у канчатковым выніку выбар упаў на мяне. І толькі дзякуючы майстэрству рэжысёра, я навучыўся перадаваць перад камерамі пачуцці і эмоцыі свайго героя, працаваць на здымачнай пляцоўцы. Хоць, прызнаюся, гэта было нялёгка і нязвыкла.Раскажыце, калі ласка, коратка пра сюжэт кінакарціны «Паляўнічы».- Жыве просты фермер ў расійскай глыбінцы. У яго дачка на выданні, сын — інвалід з дзяцінства, без левай рукі. За сынам трэба глядзець, і з дачкі вока не спускаць. Ёсць жонка, але ў яе па фільме нават імя няма.Герой па прозвішчы Дунаеў вельмі замкнёны ў сабе, жыве манатонна з дня ў дзень. І вось аднойчы начальнік турмы просіць Дунаева ўзяць на працу двух «зэчек». З аднаго ён становіцца блізкі. У фінале жанчына паведамляе Івану, што едзе ад яго. Фермер ідзе на паляванне, страляе ў дзіка, затым перазаряжает стрэльбу, дарэчы, робіць усё гэта адной рукой, і разважае, ці зможа аднарукі сын пражыць такое ж тыповая, сумнае і аднастайнае жыццё, як яго бацька, дзед, прадзед …У чым падабенства і адрозненне Міхаіла Барсковича і Івана Дунаева?- Як і мой герой, я люблю рыбалку, паляванне, люблю працаваць па гаспадарцы. А вось у тым, што Дунаеў быў замкнёным, я яму поўная супрацьлегласць. Мне абавязкова трэба камусьці распавесці аб сваіх перажываннях, параіцца, а не адмоўчвацца.Не магу не спытаць пра якія-небудзь неспадзяванкі, што здараліся на здымачнай пляцоўцы.- Безумоўна, без іх не абыходзілася. Раскажу толькі пра адно. Я страляю ў зайца, пасля чаго сабакі павінны былі падбегчы да яго і схапіць. Але, як на зло, сабакі не хацелі рабіць тое, што ад іх патрабавалася. Прыйшлося пайсці на хітрасць: на тушку зайца паклалі каўбасу. Вядома ж, гэта прыцягнула сабак і яны «згулялі», як мае быць.Якія ўзнагароды ў скарбонцы кінафільма «Паляўнічы»?- На «Кінатаўры» атрымалі ў гэтым годзе прызы за лепшую рэжысуру, жаночую ролю і прыз Гільдыі кинознатоков і кінакрытыкаў. Плюс кінастужка патрапіла на Канскі фэст. Аднак адзначу, што фільм гэты вельмі спецыфічны, глыбокі, псіхалагічна складаны, і на масавую глядацкую аўдыторыю не разлічаны.Ці не ўзнікае жадання змяніць цяперашнюю прафесію на акцёрскую?- Дарэчы, я зняўся яшчэ ў адной карціне, але ў мяне роля другога плана. Там я фактычна гуляў самога сябе. А наконт вашага пытання — кожны павінен займацца той справай, якое робіць прафесійна.І апошняе пытанне. Такі паварот у вашым лёсе — гэта ўсё ж такі, на ваш погляд, выпадковасць ці заканамернасць?- Калі мы пачыналі здымаць «Паляўнічага», Бакур спытаў у мяне: «Ты ў дзяцінстве марыў стаць акцёрам?» Я адказаў станоўча. Тады ён дадаў: «Ну, вось і думай, што твая дзіцячая мара ажыццявілася».P.S. Дарэчы, першапачаткова фільм расейцы збіраліся здымаць сумесна з беларусамі. Шукалі натуру — возера з астраўком. А я ведаю ўсё возера ў раёне, вось і звярнуліся па радзе маёй дачкі Насці, якая працуе ў нацпарка, да мяне за дапамогай.У канчатковым жа варыянце кінакарціну здымалі ў Пскоўскай і Наўгародскай абласцях.Зінаіда Палулех.
